راست اش اولين بار اسم اين خواننده توي پاپ چارت كانال VH1 جلب توجه ام كرد؛ «Duffy/ دافي»! براي اين كه مدت هاست به هيچ پاپ چارتي (نه تنها كانال خوب Vh1) اعتماد ندارم و اعتقادم را از دست داده ام، چون پاپ پدر و مادر داري توي اين چند مدت نداشته ايم. اما اين يكي حكايت اش فرق مي كند، ترانه اي با عنوان Mercy با سبك سول اروپايي يا Northern Soul كه از زير ژانرهاي سبك سول آفرقايي- آمريكايي است و از اواسط دهه 1960 بيش تر در انگليس محبوبيت پيدا كرده است. سبكي كه رگه هايي از آن در موسيقي ايمي واين هاوس هم پيدا مي شود و البته با اين تفاوت كه صداي واين هاوس وحشي تر و رنگ و بوي جز و آر اند بي بيش تري دارد. اين ترانه زيبا و سبك دار از دافي اصالتا ولزي و خوش قريحه، علاوه بر اين كه در بسياري از چارت هاي مشهور موزيك دنيا رتبه اي به دست آورده، ساند ترك فيلم «Beep! and the city: The Movie» (جاي بيپ را خودتان حدس بزنيد، مورد دار است!). موقع شنيدن اين قطعه خيلي به هارموني هاي پايپ ارگان و صداي كلين (بدون افكت) گيتار الكتريك كه دارد بداهه هايي به سبك راك اند رول مي زند، توجه كنيد، انگار كه از وسط دهه 1960 به هزاره جديد پرتاب شده است.

براي كاتيا؛ يك قطعه كوتاه
با اين كه زياد سبك احساسات گرايانه ونگ كار واي را دوست ندارم (اولين فيلم اش- «همچنان كه اشك ها مي ريزد»- را بيش تر از همه دوست دارم) اما به خاطر حضور نورا جونز در اين فيلم آخرش، از همان اولين خبرها، پي گير دائمي «شب هاي بلوبري من» بودم و به محض آمدن نسخه اي از آن، فورا تماشاي اش كردم. خب، با اين كه از همان موقع حرف هايي راجع به فيلم داشتم اما بازهم آن چنان كه بايد دوستش ندارم، حالا بالاخره موقعيت مناسبي پيش آمد و با پيشنهاد محمد باغباني و پايه بودن جواد كه خيلي فيلم را دوست دارد، آن ايده ها و حرف ها را بيرون ريخته ام كه در اعتماد خواهيد خواند. اين را فقط بگويم كه به نظرم «شب هاي بلوبري من» صرف نظر از سبك كاملا كار وايي اش و ارجاع هايي كه مرتب به فيلم ساز خود مي دهد، موسيقايي ترين اثر كار واي تا اين جا هم هست؛ اين ايده زماني در ذهنم شكل گرفت كه آن فصل غم گنانه حضور كوتاه كاتيا- عشق قديمي جرمي (جود لا)- را جلوي كافه كليد ديدم؛ كار واي بسيار هوشمندانه از كت پاور- خواننده اي بلوز/ فولك كار- براي اين حضور كوتاه و اثيري استفاده كرده، همان كه قطعه محزون «The Greatest» را هم در اريژينال ساند ترك فيلم خوانده است. بالاخره توي قصه عاشقانه فيلم هم قرار است كم كم سبك جز فيوژن نورا جاي صداي كت پاور را بگيرد.


براي شهزاد رحمتي
اولين بار (به قول پل نيومن بزرگ در «بيليارد باز»؛ «براي هر كاري يه بار اولي هست») شيفته آن مطلب شهزاد در مجله فيلم شدم كه خالصانه از احساس «خود استيو مك كويين پنداري» اش گفته، هنوز هم وقتي مي خواهم به يك جاي نامعلوم پرتاب بشوم آن مطلب را دوره مي كنم. مي گذشت و مي شد از علايق موسيقايي شهزاد رحمتي عزيز توي نوشته هايش هم آگاه شد، اصلا در نوشته هايش متبلور بود، تا اين كه مطلبِ غم گنانه «سيري در تنهايي» اش توي شماره 305 مجله فيلم چاپ شد، حالا ديگر قضيه فرق مي كرد، او از احساسي توي آن مطلب نوشته بود كه تجربه اش را از سر گذرانده بودم و از يك هم ذات پنداري صرف مخاطب با مطلب خوب نويسنده مورد علاقه اش فراتر رفته بود. گذشت تا كم كم پايم به مجله فيلم باز شد. اولين بارهايي كه وارد تحريريه مجله فيلم مي شوي، بعد از گذراندن آن مرحله هاي دوست داشتني گم و گيجي كه بالاخره به مكاني پا گذاشته اي كه بيش تر مطالب دوست داشتني عمرت آن جا شكل گرفته و قابل چاپ شده، رفته رفته موقعيت اتاق ها و اشخاص دستت مي آيد، اما از همان اول مي شود اتاق شهزاد رحمتي را از روي صداي موسيقي تشخيص داد! جالب اين كه همان صداي انواع سبك ها، من نسبتا كم رو را جذب اتاق شهزاد كرد. ديگر شهزاد رحمتي تنها برايم نويسنده آن مطلب عزيز نبود و با هم رفيق شديم و مي شد راحت تر ازش بپرسم موقع نوشتن آن مقدمه تكان دهنده براي مطلب انتخابي اش توي آن شماره – با عنوان «خنكاي مرهمي بر شعله زخمي» چاپ شده در شماره 200 مجله فيلم- به فكر كدام وجه از حس تنهايي مطلق و تمام عيارش توي آن مسافرخانه بوده...
شهزاد عزيز در پست قبلي برايم كامنتي گذاشته، كامنتي كه به خاطرش بدون هيچ اغراقي به خود مي بالم و بي تأمل بعد از خواندن آن رفتم سراغ «آناتما» هايي كه به ام داده بود، يك راست رفتم سراغ آلبوم Judgment و ترانه مسحور كننده Anyone, Anywhere اش. ممنونم شهزاد جان.

«جاويدان مزرعه توت فرنگي»٢   /    Strawberry fields forever

بگذار تو را پايين ببرم   /    Let me take you down
چون كه روانه مزرعه توت فرنگيم   /    'cause I'm going to Strawberry Fields
جايي كه هيچ چيز واقعي نيست   /    Nothing is real
و هيچ دستاويزي نيست   /    and nothing to get hung about
جاويدان مزرعه توت فرنگي   /    Strawberry Fields forever

زندگي با چشمان بسته آسان است   /    Living is easy with eyes closed,
سؤتفاهم است هر آن چه مي بيني   /    misunderstanding all you see
اين كه براي خودت كسي شوي سخت است   /    It's getting hard to be someone
اما مطمئنا نتيجه مي دهد   /    but it all works out
اين ها چندان برايم مهم نيست   /    It doesn't matter much to me
...

فكر كنم كسي روي درختم نباشد   /    No one I think is in my tree,
انگار زيادي بلند يا كوتاه است   /    I mean it must be high or low
اين تويي كه مي داني نمي تواني سازگار شوي   /    That is you can't you know tune in
اما عيبي ندارد   /    but it's all right
فكر كنم خيلي هم بد نيست   /    That is I think it's not too bad

بگذار تو را پايين ببرم   /    Let me take you down
چون كه روانه مزرعه توت فرنگيم   /    'cause I'm going to Strawberry Fields
جايي كه هيچ چيز واقعي نيست   /    Nothing is real
و هيچ دستاويزي نيست   /    and nothing to get hung about
جاويدان مزرعه توت فرنگي   /    Strawberry Fields forever
..

جايي از «شواليه سياه پوش»، جوكر (هيث لجر)، ريچل داوس (مگي گيلنهال) را مقابل بتمنِ اين بار مستأصل، گروگان گرفته و تهديد مي كند كه ريچل را از بالاي يك آسمان خراش مي اندازد پايين، درست همين جاست كه بتمن (يا بهتر است براي اين لحظه بگوييم بروس وين) ملتمسانه رو به جوكر كه دارد به طرز جنون آميزي مي خندد، مي گويد:«بذار اون دختره بره» و جوكر كه لحن مسخره آميزش را دو برابر مي كند جواب مي دهد:« چه مجموعه كلمه هاي انتخابيِ احمقانه اي!»... و اين حكايت قهرمان هزاره جديد است كه توسط خبيث قصه كاملا محاصره شده و توان هيچ حركتي ندارد. بازي جنون آميز لجر، علاوه بر وقار مارلون براندو، يادآور بازي مالكوم مكداول در نقش آلكس در نيمه اول «پرتقال كوكي» است. لجر يك پله پايش را فراتر از شيطان گذاشته و تجسمي از مفيستوفلس است. مرگِ نابهنگامِ او مشابه اتفاقات شوم بعد از ساخته شدن بيش تر فيلم هاي اوليه رومن پولانسكي است (كشته شدن همسر پولانسكي، تيت و تصادف و كشته شدن كومداي آهنگساز بعد از «بچه رزمري»)، خبر تصادف شديد مورگان فريمن- بازيگر نقش لوسيوس فاكس- را هم كه شنيده ايد؟ جالب اين كه انگار وقتي بعد از تصادف بالاي سر فريمن رسيده اند، لبخند واضحي روي صورت اش داشته! گويا استاد هم تحت تأثير مفيستوفلس قصه قرار گرفته؛ «چرا اينقدر جدي؟»

پي نوشت:
توي اين شماره هفته نامه همشهري جوان (178) پرونده جمع و جوري براي «شواليه سياه پوش»، با هم كاري جواد و صوفيا درآورده ايم، تيتر پرونده را هم (كه براي اين پست هم گذاشته امش) از تكيه كلام مشهور جوكر تيم برتن (جك نيكلسن بزرگ) گرفته ام:«تا حالا زير نور ماه با شيطان رقصيده اي؟»، جوكر مي گفت نمي داند چرا اين عبارت را همين طوري دوست دارد!